Novalis, pseudonym van Friedrich von Hardenberg, leeft van 1772 tot 1801. Hij is één van die mensen, die in de kleine of 'gewone' dingen, het hogere, de configuratie van de gebeurtenissen in de eeuwigheid, kan en wil herkennen. Het verlangen en ook het vermogen van Novalis om 'alles in alles' te kunnen zien en beleven maakt hem tot een, zo niet het hoogtepunt der Romantiek.

Novalis schreef een roman, Heinrich von Ofterdingen. Heinrich beleeft daarin vooral wat Novalis zelf ook doormaakte in zijn korte leven. Binnen deze roman klinkt een sprookje, dat als het hart van het gebeuren kan worden gezien, als de kiem van de blauwe bloem, die Heinrich zoekt. De blauwe bloem wordt hier tot symbool van het eeuwige, voor zover je die binnen jezelf kunt terugvinden. Je eigenlijke tijdloze wezen.
Het sprankelende sprookje van Eros en Fabel gaat over de groei van de innerlijke kosmos in de mens, zijn bestemming. Het sprookje speelt zich af in vier werelden oftewel op vier niveaus van bewustzijn. Sterrenwereld, Aarde, Maan en de onderwereld.Vier werelden dus om je bestemming in te zoeken.

Een schaal en een pen. Een schaal met water, dat beelden kan schenken en dat geschreven woorden be - proeft op hun eeuwigheidswaarde. Een pen, waarmee die woorden geschreven worden. Een vergeestelijkte, maar tegelijk aardse vorm van de schaal en de lans. Aan het eind van het sprookje zijn ze precies in die zin veranderd: het water is dan verrijkt met de as van het moederoffer en ieder die er een slok van drinkt ervaart het eeuwige leven. Fabel bezit nu de spinklos en de woorden die zij vanuit haar hart tot liederen en gedichten aaneenrijgt verschijnen als een gouden levensdraad, die zij daarmee spint.

Volgende pagina